Hackers

Γνωστοί χάκερς 

• Kevin Mitnick: Ο Mitnick είναι μάλλον το συνώνυμο του Ηacker. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α ακόμα αναφέρεται σε αυτόν χαρακτηρίζοντας τον ως «τον νούμερο ένα καταζητούμενο για ηλεκτρονικά εγκλήματα στην ιστορία των Η.Π.Α.». Ο Mitnick ξεκίνησε την δραστηριότητα του από το σύστημα καρτών λεωφορείων του Los Angeles όπου μπορούσε να εκτυπώνει κάρτες για δωρεάν διαδρομές. Μετά από εκεί το ενδιαφέρον του στράφηκε στα κινητά τηλέφωνα και μπήκε στο σύστημα της Digital Equipment Corporation κλέβοντας πολύτιμο software. Από εκεί και μετά ξεκίνησε μια διαδρομή δυόμιση χρόνων περίπου με τον Mitnick να παραβιάζει υπολογιστές, δίκτυα τηλεφώνων, κυβερνητικά έγγραφα και δημόσια συστήματα. Αυτό που έδωσε τέλος στην πορεία του ήταν η προσπάθεια του να παραβιάσει τον προσωπικό υπολογιστή ενός άλλου hacker, του Tsutomu Shimomura. Αυτή την στιγμή ο Mitnick εργάζεται ως υπεύθυνος ασφαλείας υπολογιστών, σχολιαστής και σύμβουλος.

• Adrian Lamo: Ο Lamo έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους χάκερς γιατί εισέβαλε σε συστήματα εταιριών όπως η Microsoft και η New York Times. Ο Lamo χρησιμοποιούσε ως επί το πλείστον δημόσιες συνδέσεις internet σε καφετέριες για να είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «άστεγος hacker». Η λίστα των εταιριών που απέκτησε πρόσβαση ο Lamo περιέχει επίσης τις, Υahoo!, Citigroup, Bank of America και Cingular, βέβαια στα πλαίσια της ομάδας White Hat Hackers οι οποίοι προσλαμβάνονται από τις ίδιες τις εταιρίες για να βρουν λάθη στο σύστημα προστασίας τους ο Lamo δεν διέπραξε κανένα έγκλημα αλλά παρέβη το νόμο όταν μπήκε στο ιδιωτικό σύστημα επικοινωνίας των New York Times. Αυτή την στιγμή ο Lamo έχει εκτίσει την διετή ποινή περιορισμού που του είχε επιβληθεί και είναι βραβευμένος δημοσιογράφος.

• Jonathan James: Στα 16 του χρόνια ο James, έγινε ο πρώτος ανήλικος που καταδικάζεται για ηλεκτρονικά εγκλήματα με ποινή φυλάκισης. Αργότερα παραδέχτηκε ο ίδιος ότι το έκανε για πλάκα και απολάμβανε τις προκλήσεις. Ο James εισέβαλε σε δημόσιους οργανισμούς όπως ένα παράρτημα του Υπουργείου Δικαιοσύνης και έπαιρνε κωδικούς για να έχει πρόσβαση σε απόρρητους λογαριασμούς e-mail. Εκτός από αυτά, ο James απέκτησε πρόσβαση στους υπολογιστές της NASA και έκλεψε πολύτιμα software συνολικής αξίας 1,7 εκατ. δολαρίων.

• Robert Tappan Morris: Ο Morris είναι γιος ενός πράκτορα της NΑSA και δημιουργός του Morris worm. To worm είναι ένα είδος ιού που εξαπλώνεται και αυτό-αντιγράφεται ανεξέλεγκτα σε χιλιάδες μηχανήματα. Το συγκεκριμένο worm ήταν το πρώτο που αναπτύχθηκε και διαδόθηκε μέσω του internet. Ο Morris το δημιούργησε ενώ ήταν φοιτητής στο Cornell και ισχυρίστηκε ότι το έκανε απλά για να δει πόσο μεγάλο ήταν το internet εκείνη την στιγμή. Το worm ωστόσο άρχισε να διαδίδεται ανεξέλεγκτα προκαλώντας πρόβλημα σε χιλιάδες υπολογιστές κάτι που κόστισε στον Morris 3 χρόνια με αναστολή, ένα πρόστιμο αξίας 10.500 δολαρίων και 400 ώρες κοινωνικής εργασίας. Σήμερα o Morris είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο MIT στο τμήμα Computer Science και ο τομέας έρευνας του είναι η αρχιτεκτονική των δικτύων υπολογιστών.

• Kevin Poulsen: Πιο γνωστός με το παρατσούκλι του, Dark Dante, ο Kevin Poulsen έγινε γνωστός εισβάλοντας στο τηλεφωνικό κέντρο του ραδιοφωνικού σταθμού KISS-FM του Los Angeles παρεμβαίνοντας στις κληρώσεις και κερδίζοντας μεγάλα δώρα μεταξύ των οποίων και μια Porsche. Το FBI άρχισε να ασχολείται με τον Poulsen αφού απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία της και αποσπούσε σημαντικές και απόρρητες πληροφορίες. Η ειδικότητά του ήταν οι τηλεφωνικές γραμμές και αποκτούσε πρόσβαση σε μεγάλα δίκτυα, όπως το Los Angeles Radio και τον KIIS-FM προκαλώντας το χάος. Αφού συνελήφθη σε ένα σουπερμάρκετ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, και ενώ ήταν στην φυλακή δούλευε ως δημοσιογράφος και αργότερα εκδότης των Wired News.

Σύμφωνα με τον Rogers οι γενιές των hacker είναι:

1.Πρώτη γενιά: ταλαντούχοι φοιτητές, προγραμματιστές και επιστήμονες. Αυτοί είχαν επιστημονικά και επαγγελματικά ενδιαφέροντα σε πληροφοριακά θέματα. Προσπαθούσαν να δημιουργούν πιο επιτηδευμένα προγράμματα ή απλά να δημιουργούν προγράμματα τα οποία θα ταίριαζαν με την καθημερινότητα τους. Θεωρούνταν κοινωνικά η “elite της τεχνολογίας” και συχνά ήταν πρωτοπόροι στο πεδίο τους.

2.Δεύτερη γενιά: αποτελούν εξέλιξη της πρώτης γενιάς. Άτομα τα οποία ασχολήθηκαν με την διαχείριση οικιακών υπολογιστών. Στη δεύτερη γενιά συναντάμε και μια πρώτη ηλεκτρονική εγκληματικότητα.

3.Τρίτη γενιά: νέα άτομα τα οποία συνειδητοποίησαν την δυνατότητα ψυχαγωγίας μέσω προσωπικών υπολογιστών (PC) και δημιούργησαν ηλεκτρονικά παιχνίδια (videogames), ή δημιούργησαν παράνομα αντίγραφα ηλεκτρονικών παιχνιδιών και παραβίασαν τους κωδικούς προστασίας τους.

4.Τέταρτη γενιά: αφορά τους hacker στους οποίους αναφερόμαστε σήμερα, οι οποίοι χαρακτηρίζονται κυρίως από εγκληματική συμπεριφορά.

Κατηγορίες των Χάκερ

Τα τελευταία χρόνια, οι χάκερς είναι ευρέως γνωστοί ως οι κακοί του κυβερνοχώρου και έχουν χαρακτηριστεί από την κοινωνία μας, ως εγκληματίες. Είναι γνωστοί επίσης ως crackers ή black hats. Ο όρος κράκερ χρησιμοποιήθηκε για να διακρίνει όσους αποκτούν πρόσβαση σε υπολογιστικά συστήματα, προκαλώντας όμως σ’ αυτά και σοβαρές ζημιές.

Οι όροι black / white / gray hats αφορούν ομάδες των hacker ανάλογα με τις ηθικές τους αρχές. Ο όρος black hats χαρακτηρίζει τα άτομα εκείνα που έχουν υψηλή ειδίκευση στους υπολογιστές, τα οποία όμως, χρησιμοποιούν τις δεξιότητές τους με μη ηθικούς τρόπους.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι χάκερς δεν είναι όλοι τους κακόβουλοι αλλά υπάρχουν και άνθρωποι της hacking κοινότητας που εισβάλλουν σε κάποιο σύστημα στα πλαίσια των ηθικών αρχών για να αναγνωρίσουν ποια είναι τα τρωτά σημεία, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως white hat hackers. Οι white hats είναι οι hacker που χρησιμοποιούν την ικανότητά τους σαφώς κατά ηθικό τρόπο. Είναι παραδείγματος χάρη, οι υπάλληλοι εταιρειών, οι οποίοι έχουν άδεια να επιτίθενται στα δίκτυο και τα συστήματα της εταιρείας τους για τον καθορισμό των αδυναμιών. Επίσης white hats, είναι και οι πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους στο όνομα της εθνικής ασφάλειας ή για τη διερεύνηση και την επίλυση διάφορων εγκλημάτων. Έχουν, δηλαδή, καθήκον να χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να επωφεληθούν άλλοι άνθρωποι ή υπηρεσίες.

Στο μέσο των white hats και black hats βρίσκονται οι gray hats. Οι Gray hat hackers, περιλαμβάνουν τους εθελοντές hacker, δηλαδή, τα άτομα αυτά που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές για τη διερεύνηση και την προσπάθεια να τιμωρήσουν τους υποτιθέμενους εγκληματίες του κυβερνοχώρου. Επίσης, χαρακτηρίστηκαν και ως «hackτιβιστές (hacktivists)», δηλαδή τα άτομα που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές και το διαδίκτυο για να μεταφέρουν πολιτικά μηνύματα, μεταξύ άλλων οι Harley(2006) και Falk(2005) οι οποίοι ξεχωρίζουν για αυτή την δράση τους στο άρθρο του Brian A. Pashel με τίτλο «Teaching Students to Hack».

Βάσει των Rogers και Post, οι χάκερ (hacker) διακρίνονται σε άλλες τέσσερις κατηγορίες:

1. Παλιά σχολή Χάκερ (Old School Hackers): είναι οι hacker οι οποίοι ασχολούνται με τη δημιουργία προγραμμάτων και την ανάλυση συστημάτων. Δεν έχουν κακές προθέσεις, αφού κατά την γνώμη τους η δραστηριότητά τους δεν είναι παράνομη. Εκτιμούν ιδιαίτερα το απόρρητο των πληροφοριών στον κυβερνοχώρο, πιστεύοντας πως το Διαδίκτυο είναι σχεδιασμένο για να είναι ένα ανοικτό σε όλους.

2. Αρχάριοι, ή πειρατές κυβερνοχώρου (Script Kiddies, ή Cyber-Punks): τους έχουν αποκαλέσει έτσι τα ΜΜΕ και είναι άτομα ηλικίας 12 έως 30 χρονών, κυρίως άνδρες που έχουν τελειώσει τουλάχιστον τη μέση εκπαίδευση. Οι Script Kiddies είναι νέοι στο hacking (αρχάριοι) με περιορισμένη γνώση προγραμματισμού. Ενώ οι Cyber-Punks έχουν καλύτερες δεξιότητες ηλεκτρονικών υπολογιστών (από τους αρχάριους). Υπερηφανεύονται δημόσια για τα κατορθώματά τους και για τις γνώσεις τους στην τεχνολογία και στους Η/Υ, οι οποίες είναι άριστες. Εισβάλλουν σε συστήματα με σκοπό να προξενήσουν ζημιές, όπως παραμόρφωση του διαδικτύου, κλοπή πιστωτικής κάρτας, τηλεπικοινωνιακή απάτη ή αποστολή ανεπιθύμητων μηνυμάτων (spamming), απλά και μόνο γιατί τους διασκεδάζει. 

3. Επαγγελματίες ή Κράκερς (Professional Criminals ή Crackers): αυτοί είναι οι πραγματικοί ψηφιακοί εγκληματίες, αλλιώς οι επαγγελματίες εγκληματίες, που εισβάλλουν σε συστήματα και κάνουν ζημιές, με σκοπό το προσωπικό και οικονομικό τους όφελος. Μπορεί να προβούν σε βιομηχανική ή και σε στρατιωτική κατασκοπεία. Επίσης ανήκουν σε εγκληματικές συμμορίες ή τρομοκρατικές ομάδες. 

4. Συγγραφείς ιών (Coders and Virus Writers): οι hacker, οι οποίοι διαθέτουν άριστες γνώσεις προγραμματισμού και γράφουν επιβλαβή προγράμματα, τα οποία δεν χρησιμοποιούν οι ίδιοι, αλλά τα πωλούν σε τρίτους.

Ο Pipkin (2003) , διακρίνει τους hacker επίσης σε δύο άλλες κατηγορίες:

1. στους εσωτερικούς (internal hackers) και
2. στους εξωτερικούς (external hackers)

Οι πρώτοι, αποτελούνται από δυσαρεστημένους υπαλλήλους ή πρώην υπάλληλους της επιχείρησης. Πολλές επιθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί τελικά, από τους υπαλλήλους που έχουν εσωτερική γνώση και σύνδεση στην εταιρεία. Οι δεύτεροι είναι εκείνοι που έχουν το hacking για διασκέδαση ή και οι επαγγελματίες hacker, που έχουν εξειδικευθεί. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω κατηγορίες, οι χάκερς, οι οποίοι αποκτούν πρόσβαση στα συστήματά μιας επιχείρησης προέρχονται είτε :

α) από την ίδια (υπάλληλοι, πελάτες, συνεργάτες) και τότε θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε εσωτερικούς χάκερς, είτε:

β) από το εξωτερικό της περιβάλλον (ανταγωνιστές, φοιτητές, επαγγελματίες κλέφτες δεδομένων, βιομηχανικοί κατάσκοποι κλπ), τους οποίους θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε εξωτερικούς χάκερς.